Dag 4 - Dag Nederland

Ik ben inmiddels 4 dagen onderweg en heb er twee nieuwe vriendjes bij. Er hebben zich twee prachtige blauwe plekken meester gemaakt van mijn billen. Zij hebben zich precies daar genesteld waar mijn zitvlak elke dag het zadel raakt. Verdere details zal ik jullie besparen. 

Dat gezegd hebbende ga ik weer over tot de orde van de dag: fietsen. Al snel bereik ik vanochtend de Duitse grens, al moest ik wel drie keer goed kijken voor ik door had dat het überhaupt de grens was (bekijk vooral mijn foto’s). Duitse fietspaden zijn overigens wel compleet anders dan de degelijke Nederlandse fietspaden die ik ken. De etappe van vandaag had wel wat weg van een kruising tussen Parijs-Roubaix en veldrijden (bekijk vooral mijn filmpjes). Bovendien moet je dan ondertussen ook nog een beetje op de route letten anders rij je vrolijk de verkeerde kant op. Als ik mijn telefoon niet had gehad was ik nu ongetwijfeld ergens in Friesland uitgekomen in plaats van in het Duitse Düren. Zo gespitst op de route reed ik in plaats van door allerlei dorpjes, langs allerlei dorpjes en had ik om 12.00 uur nog geen kop koffie geroken, laat staan gedronken… Hoewel mijn navigatie wilde dat ik doorfietste en mij waarschuwde dat ik van de route afweek, heb ik het toch aangedurfd om mijn cafeïne behoefte achterna te gaan. Om dan rond 14.00 uur mijn eerste koffie van de dag te nuttigen. En zoals velen onder jullie weten, is koffie drinken normaal gesproken zo ongeveer het eerste wat ik doe als ik ‘s ochtends opsta. Wat ik ondertussen allemaal voor moois tegen kwam? Een meanderende Rur, die ik bijna de hele dag heb gevolgd. Afgewisseld met prachtige gele bloemenvelden en de bijbehorende geuren (en ja, die kan ik helaas niet overbrengen met woorden). 

Ging er dan ook nog iets mis vandaag? Ja zeker! In plaats van met koffie werd ik wakker met een zachte voorband. Ja, ik snap dat jullie dat wat banaal in de oren klinkt, maar voor mij zijn harde fietsbanden toch echt wel een ‘must’ . Na wat gerommel en gehannes met een mini-fietspomp (sorry Hette, ligt ongetwijfeld aan mij en niet aan jouw fietspompje) was het eindresultaat: een zachte voorband. Gelukkig trof ik in het laatste dorp voor de grens nog net een fietsenwinkel aan. Waarop op mijn vraag of ze mijn voorband van wat lucht wilde voorzien, de tegenvraag kwam: heb je dan geen fietspomp bij je…? Sta je daar toch een beetje voor aap, bepakt en bezakt onderweg naar Rome. Maar goed, met wat lucht in de voorband erbij en een fietspomp (waar ik wel mee overweg kan) rijker, kon ik (dacht ik) met een gerust hart de grens over. 

Echter, niets was minder waar. Had ik dan vanmiddag om 14.00 uur eindelijk die zuurverdiende koffie gehad, na mijn veldrit die ochtend, bleek bij terugkomst bij mijn fiets mijn voorband zo plat als een dubbeltje…Tja, daar sta je dan. Natuurlijk meteen mijn nieuwe fietspomp uitgeprobeerd, maar hoe hard ik ook pompte, er ging meer lucht uit dan in (dus ja Hette, het lag inderdaad niet aan jouw fietspompje). Ik dus in mijn beste Duits (wat overigens abominabel slecht blijkt) op zoek naar een fietsenmaker. Nadat ik een vriendelijke mijnheer ervan overtuigd had dat ik best Duits versta, heeft hij mij in ‘duidelijke Jip en Janneke taal’ uitgelegd waar ik wezen moest. Was wel een eindje weg, zei hij, maar dan had ik wel te maken met de beste fietsenmaker in het dorp! Wat wil je nog meer. Daar aangekomen stapte ik parmantig de fietsenwinkel binnen met fiets (vol bepakking). De winkeleigenaar kreeg nog net geen rolberoerte, maar hij vroeg wel wat ik aan het doen was…? Tja, ik uitleggen dat mijn voorband plat was. Maar dat bedoelde hij niet. Hij vroeg zich af, hoe ik het durfde om met mijn fiets vol tassen zomaar zijn winkel binnen te lopen. Ai, ik had de artiesteningang moeten nemen, maar die was ik natuurlijk vrolijk voorbij gewandeld…Daar stond ik dus mooi met 1-0 achter. Toen ik daarna in het Duits moest uitleggen waarvoor ik kwam, verloste hij mij na wat gestotter en gestamel redelijk snel uit mijn lijden en zei vrolijk dat hij ook Nederlands sprak! Ook hier zal ik jullie verdere details besparen…Maar na een uurtje stond ik toch weer buiten, inclusief nieuwe voorband. 

Zo kon ik starten met de laatste 20 kilometer van mijn veldtocht richting Duren. Waar ik mij kon verheugen op een allerhartelijkst welkom in hotel Mariaweiler Hof. Zal ik dan ook nog maar even vertellen wat ik gegeten heb? Dat waren heerlijke Spargel. (Wat dat zijn, mogen jullie zelf opzoeken)

Goed, tot zover de avonturen van vandaag. Doe jullie vooral ook tegoed aan mijn filmpjes, beelden bij deze woorden versterken in dit geval het verhaal zeker!

Lieven groeten en natuurlijk een dikke knuffel, Annelies