Hoe het begon

Dat is ook wat zeg. Ik kamp al een paar weken met een heus writer’s block . Je weet wel, een schrijfblokkade, in mooi Nederlands. En ik mezelf maar afvragen waar dat nou door kwam. Tot er vandaag boven mijn hoofd een denkbeeldig lampje ging branden: ping! Waar ik voorheen vooral heb geschreven over de zware kant van de depressie, realiseerde ik mij ineens dat het niet zo zwaar meer voelt. En ja, dat is pech, dan is ineens je schrijversinspiratie weg. Op zich alweer iets om dan weer opnieuw depressief over te worden. Maar nee, dat doen we dus niet. Uw depressie-blogger slaat een andere weg in. Het is tijd voor een paar lichte zonnestralen. Schrijven over de zware kant lucht lekker op, tegelijkertijd is het natuurlijk ook best interessant om eens te kijken hoe het dan komt waarom ik mij nu wat lichter voel. 

Dus daar gaan we, schrijven over de stapjes die kunnen helpen bij het opkrabbelen uit een depressie.

Bewegen, ik kan het iedereen aanraden. Zelf helpt het mij enorm om letterlijk in beweging te zijn. Voel ik mij niet goed en weet ik het niet meer? Dan trek ik mijn wandelschoenen aan en ga naar buiten. Soms voor een wandeling van een uur en soms voor tien minuten. Maar of het nou tien of zestig minuten is, dat maakt eigenlijk niet uit. Het gaat er letterlijk om, om even van plaats te wisselen. Vanuit je hoofd en al die gedachten, naar je lichaam, naar het voelen. Want dat is precies wat bewegen mij brengt. Als ik wandel worden mijn gedachten vloeibaar, ze komen en gaan dan als wolken in de lucht. Met elke stap die ik zet wordt het lichter in mijn hoofd en klaart de laaghangende mist op. En als ik geluk heb doe ik zelfs wat (schrijf)inspiratie op.

Wandelen beviel zo goed, dat ik ook mijn hardloopschoenen weer onder het stof vandaan heb gehaald. Zeker omdat hardlopen mij in het verleden ook al goed heeft geholpen bij het herstellen van een depressie. Omdat ik nogal grenzeloos kan zijn, heb ik dat wel onder begeleiding gedaan. Ik kan nogal ‘tekeer gaan’, zal ik maar zeggen. Voor ik het weet, loop ik mezelf voorbij (zonder te stoppen…)! Dus ben ik op zoek gegaan naar een running therapeut: iemand die mij naast het lopen ook helpt met de chaos in mijn kop. Want, als ik in beweging kom, kom ik in mijn lijf. En in mijn lijf gelden heel andere wetten dan in mijn hoofd. In mijn lijf voel ik van alles en vaak weet ik niet zo goed wat ik daarmee aan moet. Dan is het fijn als je iemand naast je hebt, die je daarbij helpt. Die een spiegel kan zijn, een motivator, die je helpt om de obstakels tijdens het lopen te verbinden met je dagelijkse werkelijkheid. Het blijkt namelijk steeds weer dat daar parallellen tussen te trekken zijn. Dat wat ik doe terwijl ik mijn hardloopschoenen aan heb, verschilt niet zoveel van hoe ik mij in het dagelijks leven gedraag. (Ja, niet alleen tijdens het sporten kan ik als een wilde tekeergaan). En dat moment, als je dat door hebt, gaat er een compleet nieuwe wereld open. Elke keer weer. Dan is de weg vrij om het anders te gaan zien, anders te gaan doen. Zoals er een logische opbouw in de training zit, zo leer ik ook weer op een logische manier mijn dagelijks leven op te bouwen. Zo komt er ruimte om na te denken over: wat wil ik eigenlijk nog meer dan alleen herstellen van mijn depressie? Zo leer ik dus ook weer (haalbare) doelen te stellen.

Lange tijd wist ik niet wat ik verder nog wilde. Ik wist alleen dat ik heel graag wilde bewegen. Tot ik ineens (uiteraard tijdens een wandeling) terug moest denken aan een kaartje dat ik een aantal jaar geleden naar een vriend stuurde. Op de voorkant stond prominent de tekst: ‘Ga toch fietsen…!’ En dat is ook precies wat hij deed. Hij stapte op zijn fiets en stapte pas weer af in Rome. (Je hebt mensen die je advies soms wel erg letterlijk nemen…) En tijdens mijn wandeling dacht ik toen: ja, dat is wat ik ga doen. Ik ga naar Rome fietsen. Alles wat ik doe qua bewegen staat vanaf nu in het teken van ‘naar Rome fietsen’. Oké, oké hoor ik jullie nu bijna denken, is dat wel een haalbaar doel? Zeker, kan ik jullie vertellen. Dat hardlopen doe ik inmiddels al vanaf september, en doe ik sinds kort twee à drie keer per week. En daar komt vanaf nu fietstraining bij. Dus, Rome, here I come. En om die woorden direct kracht bij te zetten: de maand mei is inmiddels geblokt in mijn agenda, werkgever is ingelicht en de training officieel begonnen. Benieuwd of mijn gedachten hier net zo vloeibaar van worden als van het wandelen. Ik hou jullie, uiteraard, op de hoogte!